နိဗၺာန္ကို ယခုမ်က္ေမွာက္လက္ငင္းဘ၀မွာတင္ ခႏၶာလက္ရွိနဲ႔ ရတဲ့သေဘာကို သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္လို႔ေခၚတယ္။ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္မ်ား ပရိနိဗာန္စံ၀င္ၿပီး ခႏၶာ၀န္ခ်ၿပီး ေနာက္မွ ခံစားရတဲ့ နိဗၺာန္၊ ေနာက္ထပ္႐ုပ္နာမ္ခႏၶာျဖစ္တည္ျခင္း ကင္းျပတ္သြားတာကိုေတာ့ အႏုပါ ဒိေသသနိဗၺာန္လို႔ေခၚတယ္။
နိဗၺာန္ကို သက္၀င္သူရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳမွာ ေလာကီအာ႐ုံကာမဂုဏ္တရားအားလုံးနဲ႔ ျပတ္ေတာက္သြားၿပီလို႔ ခံစားနားလည္ရမယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စဲြလမ္းေနေသးရင္၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္၊ တစ္စုံတစ္ခုကို မုန္းတီးၿပီး မလိုလားျဖစ္ေနေသးရင္ နိဗၺာန္ကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မ်က္ေမွာက္မျပဳႏုိင္ဘူး။ နိဗၺာန္ဆို တာအခ်စ္၊ အမုန္း၊ လိုခ်င္တာ၊ မလိုခ်င္တာ အားလုံးကို လြန္ေျမာက္သြားျခင္းပဲျဖစ္တယ္။
နိဗၺာန္ဟာ တည္ရာဌာန မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီနိဗၺာန္ဟာ ဘယ္မွာရွိတာလဲ။ နိဗၺာန္ျဖစ္တည္ပုံက မီးျဖစ္တည္ပုံနဲ႔ အလားသဏာန္တူတယ္။ မီးကို ေလွာင္ထားတဲ့ေနရာ လည္း မရွိဘူး။ နိဗၺာန္ဆိုတာလည္း တည္ရွိရာ ေနရာမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀ါးႏွစ္လုံးကို ၾကာၾကာပြတ္တုိက္ရင္ ပူလာၿပီး မီးေပၚလာသလို၊ ပြတ္ျခင္း၊ ပူျခင္းဟာမီးျဖစ္တည္ျခင္း ရဲ႕ အေထာက္အပံ့ျဖစ္သလိုပဲ၊ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီရဲ႕ စိတ္အစဥ္တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ ဉာဏ္အျမင္ဟာ ကိေလသာေတြ စင္ၾကယ္သြားရင္ (ဉာဏ၀ိသုဒိၶ)အဲဒီမွာ နိဗၺာန္စျဖစ္တည္လာမွာ ျဖစ္တယ္။
0 comments:
Post a Comment